ŚMIERĆ PRZYJEŻDŻA W ŚRODĘ

Koprodukcja Opolskiego Teatru Lalki i Aktora im. Alojzego Smolki oraz Teatru im. Jana Kochanowskiego.

WIĘCEJ

TRZEJ MUSZKIETEROWIE

Szybkie zwroty akcji, intryga, pojedynki, humor – klasyka literatury wiecznie żywa. Trzej muszkieterowie Aleksandra Dumasa to powieść, która może połączyć pokolenia – zwłaszcza, gdy powieściowe wątki misternie splecie w teatralną całość jedna z najlepszych współczesnych dramatopisarek dla dzieci – Marta Guśniowska.

WIĘCEJ

MÓJ DUCH PRZYJAZNY

„Myślałam, że to mój Duch Przyjazny… Duchu Mój, Przyjacielu… dlaczego Ciebie tylko śnię… czy ja śnię?

Już dawno zostałam sama, zupełnie sama. Gdzieś odeszli najbliżsi… sama… matka… tak, matka…

Mój Duch Przyjazny zapodział się gdzieś. I On mnie opuścił. Krzyczałam i płakałam, śmiałam się i… Duchu Mój Przyjazny, kiedy wrócisz do mnie? Kiedy to miejsce puste się wypełni? Kiedy znowu zacznę śnić by ujrzeć Ciebie?…”

WIĘCEJ

[ˈdʑadɨ]

[ˈdʑadɨ] Passiniego to prawdziwa poczekalnia dusz. Poprzez uruchomienie wszystkich części dramatu, reżyser wprowadza na scenę ludzi i ich widma, łącząc postaci w nieoczywiste pary, które nawzajem się uzupełniają i interpretują.

WIĘCEJ

WAITING FOR THE RAIN

Wyobraź sobie kobietę, która czeka na swego mężczyznę… od dwudziestu lat. Jakie są jej pragnienia, nadzieje i obawy? Jak możne radzić sobie z tak głęboką samotnością?
Waiting for the Rain to spektakl o Penelopie – porzuconej żonie Odyseusza ze słynnej greckiej tragedii pt. Odyseja. Penelopa to niezwykła, silna i tajemnicza kobieta, która stoi w samym centrum historii opowiadanej bez słów. Historii, tworzonej przez dźwięk, ruch i relacje pomiędzy aktorami, tancerzami, muzykami i lalkami.

MORRISON/ŚMIERCISYN

Paweł Passini – jeden z najwybitniejszych reżyserów młodego pokolenia, wielokrotnie nagradzany za swoje inteligentne i wnikliwe przedstawienia, w ostatnich latach zafascynował się również teatrem lalek. Tę pasję rozwija w realizacji Opolskiego Teatru Lalki i Aktora pt. Morrison/Śmiercisyn. 

WNYK

Jak głośno musi wyć w nastolatku serce, że ucieka na ulicę i zostaje psem.  Jaki ogień pali się w jego głowie, że na dnie basenu otwiera  usta w celu nieżycia. Co za ból trawi jego duszę, że gotów jest wymazać  swój świat,  popaść w nędzę, byle tylko wyrwać się z pułapki. I ruszyć przed siebie –  bez celu, ale z nadzieją. Tylko tyle. Aż tyle.
Bo w poprzednim życiu zabroniono mu czuć sobą.  Zabroniono mu kochać, więc znienawidził. Zabroniono mu być człowiekiem, więc został aniołem. Czyli psem. Ma lśniącą sierść i ostre zęby, poluje i umiera z głodu, kocha i umiera z miłości. I cały czas węszy za szczęściem. I za sensem swojego życia.