Uciec od rozpaczy

W formie monodramu aktorka przedstawia fragmenty kolejnych dzieł literatury polskiego romantyzmu, wykorzystując do tego warsztat aktora lalkarza jak i nauczyciela polonisty. Przy pomocy teatru formy spróbuje zmierzyć się nie tylko z arcydziełami powszechnie znanymi (jak np.: „Dziady” Adama Mickiewicza, „Kordian” Juliusza Słowackiego, „Nie-Boska Komedia” Zygmunta Krasińskiego etc.), ale postara się także przywołać dzieła zapomniane (jak np.: „Maria” Antoniego Malczewskiego), które pomimo swojej wielkości nie zapisały się w pamięci większości Polaków.

Nie jest to jednak czysta inscenizacja tekstu romantycznego. Pomiędzy kolejnymi fragmentami, aktorka dzieli się będzie z widzami komentarzami historyczno-literackimi, anegdotami z życia autorów oraz ciekawostkami na temat poruszanych tematów. Formuła ta pozwala na nawiązanie z widzem kontaktu i wciągnięcie go w świat wspólnego odkrywania nowych znaczeń zapomnianych już dzieł.

Twórcy tej realizacji liczą na przypomnienie literatury romantycznej dziś i przyjrzenie się jej na nowo z perspektywy młodego człowieka. Głównym odbiorcą przedstawienia jest bowiem młodzież licealna, która z dziewiętnastowieczną literaturą zmagać się musi na co dzień w ramach kanonu lektur. Nowe spojrzenie na trudne z pozoru utwory może zachęcić licealistów do ponownego przyjrzenia się dziełom romantycznym i odkryciu w nich czegoś więcej. Obecność na scenie tylko jednej aktorki nie tylko podkreśla osamotnienie bohatera romantycznego, ale stanowi także zaproszenie do kameralnego świata wspólnych poszukiwań w literaturze, która pomimo pozornie sztucznego, zapisanego pięknymi słowy opisu przeżyć wewnętrznych opowiada o prawdziwych emocjach, które przy bliższym spojrzeniu, mogą okazać się tożsame z przemyśleniami młodych ludzi dziś.