MÓJ DUCH PRZYJAZNY

„Myślałam, że to mój Duch Przyjazny… Duchu Mój, Przyjacielu… dlaczego Ciebie tylko śnię… czy ja śnię?

Już dawno zostałam sama, zupełnie sama. Gdzieś odeszli najbliżsi… sama… matka… tak, matka…

Mój Duch Przyjazny zapodział się gdzieś. I On mnie opuścił. Krzyczałam i płakałam, śmiałam się i… Duchu Mój Przyjazny, kiedy wrócisz do mnie? Kiedy to miejsce puste się wypełni? Kiedy znowu zacznę śnić by ujrzeć Ciebie?…”

Wszystko zaczęło się od snu. A może ten sen był tylko echem wszystkiego, co zdarzyło się już wcześniej?

Mój Duch Przyjazny to opowieść o drodze, którą ma do przejścia człowiek samotny, poszukujący sensu.

Monodram Elżbiety Żłobickiej, dotyka głębokiego problemu osamotnienia człowieka chorego. W swoim autorskim spektaklu aktorka stawia pytanie o sens choroby i sposoby radzenia sobie z nią, a także zgłębia zagadnienie samotności człowieka mierzącego się z problemami własnej psychiki. Spektakl jest połączeniem sztuki i terapii. Splotem wątków biograficznych, poezji i uzdrawiającej mocy twórczości. Autorkami scenografii są artystki związane z opolską grupą Kuratorki: Maria Bitka, Anna Gądek i Elżbieta Gądek, część dekoracji do spektaklu wykonali pacjenci oddziału „C” Wojewódzkiego Specjalistycznego Zespołu Neuropsychiatrycznego im. Św. Jadwigi w Opolu, pod kierunkiem Iwony Kapral. Muzykę do spektaklu skomponował Piotr Latarnik.

fot. Romek Rogalski